Herkes herkesle samimi, kimse kimseyi sevmiyor...

Böyle bir şey olmasa kimse böyle bir cümle kurmak zorunda kalmazdı.

Böyle bir şey olmasa, duyunca bu denli tanıdık gelmezdi.

Onur Ünlü'nün bu sözü söyletmeden yaşadıklarını, farklı zamanlarda kerelerce yaşadık ki arada aklımıza geliyor. 

Geçtiğimiz günlerde de bir tweette okudum. Sanki en çok “Eskişehirlilerin” aklına geliyor. 

İnsanlar gerçekte sevmedikleri insanlarla konuşmaya, görüşmeye devam ediyor.

Gerçekte sevmedikleri insanlarla sürekli aynı ortamda, aynı fotoğraf karesinde, aynı grupta, aynı masada, ziyarette, sohbette.

Boşuna değil hayat insana bin yüzlü bir işkence gibi geliyor.

Sevmediklerinize sevdiklerinize davrandığınız gibi davrandığınızda ilginizin, sevginizin de kıymeti kalmıyor. 

Kimse kimseye güvenmiyor.

Öylece vakit geçirip giderken, gerçek dostlukları bulacak, yaşayacak vakit kalmıyor.

Bir dediği bir dediğini tutmayan, tutarsız sıklıkla yalan söyleyenlerin hiçbir ders almadan yaşayıp gitmelerine de izin veriyorsunuz yüzlerine vurmayarak. Birilerini yaralamalarına, zarar verme çabalarına müsaade ediyorsunuz.

Hiç iyi yapmıyorsunuz…

Aynı çevredensiniz, aynı “camiadansınız”, cemiyet hayatı gibi sebeplerle... 

Orada olmayanların arkasından konuşulduğu, insanları kıracak üzecek yalan yanlış konuşmaların yapıldığı yerlerde bulunmayın.

Arkanızdan konuştuğunu bile bile insanlarla “samimi” olmayın.

Aynı masada bulunmayın, aynı fotoğraf karesinde durmayın.

Kalkın o masadan.

Düşmanlıktan da yalnızlıktan da korkup yüze gülmeyin. 

Atıp tahta bir iskemle vilayet meydanının ortasına...

Öylece tek başınıza oturun.

Susturun kalabalıkları.

Bir deneyin…

Belki de sessizlik tüm kalabalıklara yeğdir…