Tek hayalim aslım

Avuçlarıma baktım gece 03.00 sularında. Birkaç damla göz yaşımla suladım dualarımı. Ferahlık seyretti ardından yüreğimi. Toplayıp seccademi, bir tik daha attım hayalim için gayret/hareket/icraat listeme. Listem kalabalık çünkü; hayalim epey katmanlı, çok renkli, donanımlı, zor ve zahmetli... Yol da epey uzun fakat zararı yok, yoldayım ya şükür, gerisi hallolur nasılsa. Bir teheccüd ferahlığı doldurdum göğsüme. Sonra üç beş satır yazıp, bir tik daha attım gayret/hareket/icraat listeme. Gidip oğlanların üzerini örtüp, öpüp kokladım. Uyurlarken daha bir değiyor bu annelik yüreğime, burnumun direği sızladı, birkaç damla daha göz yaşı süzülüverdi usulca yanaklarımdan. Koca bir şükredip yattım sonra. Sabah namazının ardından rutinler, okunacaklar, izlenecekler, araştırılacak konular derken analık mesaisi yoğun bir şekilde başlayıveriyor şükür. Yavrucağın biri okula, biri benimle mağazaya ve böylece mağaza mesaisi de başlar. Bismillah her yeni güne. Şükür her bir atılan tike. Şükür yorgun ama sağlıklı bedenime, aklıma, umuduma, hayallerime, hayretime ve gayretime... Emek gerektiren, dolu dolu hayaller kurabilmek de nimettir dedim; çünkü yan gelip yatmalı bomboş bir yaşam da olabilirdi Allah muhafaza! Yemeği koyuverdim ocağa; sübhaneke ile başladım ki kolay olsun, ettehiyyatü okudum bereketimiz olsun, bir de ihlas bu oğlancıklar hayırlı, ihlaslı olsun diye, şifa niyetine bir fatiha, anne babalarına hayırlı evlat olsunlar diye de rabbenaları. Niyet üzre pişirdim yemeğimi. Mağazamda çocuklarımı büyütebildiğim için hayatımın en büyük şükrünü ettim. Bu nimet öyle büyük ki, bazen kendimi Dünya’nın en şanslı annesi olarak görüyorum. Mesai bitiyor ve asıl mesai başlıyor, eve geçiyoruz. İşlere koyulup hızlıca; çamaşır, ütü, süpür sil deyip yavrucakların gönüllerini eğleyip, ödevlerini yaptırıp, uyku vakti dedik mi işte orada başka bir mesainin başlangıcına adım atıyorum. Hayallerimim mesaisine. Epey yorgunum fakat rutinlerimin varlığı için de şükür doluyum. Rahmet istiyorum. Ruhum, geleceğim, oğullarım ve ahiretim için güzel şeyler düşlüyorum. Varmaya çalıştığım bir yer ve hayalini kurduğum bir Yasemin var. Onunla aramızda epey yol var, şimdilik uzak görünüyor fakat ben ilerliyorum. Küçük adımlarla, omzumda oldukça ağır yüklerle, çetin şartlarda ama ilerliyorum. Ve biliyorum ki varış kaçınılmaz. Bilirim istemek yetmez. Bilirim gayret/hareket/icraat listesi gerek. O listeye her gün sadık kalmak gerek. Ve bilirim ki emek yoksa ekmek yok, zahmetsiz rahmet olmaz. Bu sebeple attığım her adım, aldığım her soluk bilinçli, dualı, çokça şükür ve umut dolu. En çok da hayret ve gayret... Bir gün mutlaka hayalime, aslıma kavuşacağım. Ve diyeceğim ki, yol yorgunuyum ama keyfim yerinde; bir kahve yapıp adını yorgunluk ve keyif kahvesi koyacağım. Şükrettiğim rutinlerim, şükredeceğim aslıma dönüşecek. Demem o ki; varsa bir hayaliniz, varsa istediğiniz herhangi bir şey lütfen yola koyulun, gayret edin, rutinler belirleyin ve onlara sadık kalın. Gerisi kolay. Ben bu yaşımda, bu şartlarımla 14 yaşımdaki Kafkas Dansları kursundaki ruhumun coşkusunu, sahnedeki süzülüşümü, benliğimin şenliğini hala hissediyor ve hiçbirini yitirmediysem, lütfen kalkın ve aslınızı dansa kaldırın, onu hayallerinizle besleyip, çabalarınızla var edin. Aslıma hasret, her daim gayretle. Sevgiler...