Andımız

Türkiye'de eğitim sürecini tamamlamış olup da sabahları okulda andımız ritüeline katılmamış insan yoktur. Ben 12 yaşımdayken Türkiye'deki okul hayatıma ara verip Almanya'da bir okulda okumuştum. Almanya'da sabahları ne sıraya giriyorduk ne de herhangi bir and yada marş okuyorduk. Öğrenciler ders saati başlamadan önce sınıflara gelip yerlerine oturur ve öğretmeni beklemeye başlardık. Öğretmen sınıfa girdiğinde de hep birlikte ayağa kalkılmazdı... Okulda herhangi bir kıyafet zorunluluğu da yoktu, saç traşı standardı da yoktu... 

Sözünü ettiğim yıllar 1970'li yıllar. O yılların Türkiye'sinden kalkıp Almanya'ya gitmiş ve eğitime başlamış bir çocuk için iki ayrı dünya sanki. Almanya'dan Türkiye'ye dönüp yeniden okul hayatına başlayınca çok zorlanmıştım. Okulda asker şapkası takılıyordu ve karşılaşılan öğretmenlere asker selamı veriliyordu. Oysa okulumuz askeri okul değildi...

Bu tür ritüellerin dışında asıl farklı olan şey, öğrenci-öğretmen ilişkisiydi. Kısa sürede Almanya'daki okul hayatı bana normal olan gibi gelmişti ki sanırım öğretmenlere karşı o davranışları sergilemeye başladım. Fakat burada o davranışlar terbiyesizlik, saygısızlık, şımarıklık olarak görülüyordu. Evet, dayak yediğim de oldu öğretmenlerden. Fakat kısa zamanda uyum sağladım, saçlarımı üç numara kestirdim, üniformalarımı giydim, asker selamı verdim ve düşüncelerimi paylaşmaz oldum.

Özetle Türkiye'deki eğitim hayatı şuydu; herkese benzersen ve alışılmadık davranışlar sergilemezsen arada kaynar gidersin ve rahatın bozulmaz...
Şimdi açıkça söyleyelim, öğrenciliğim boyunca andımız ritüelini pek severek okumadım. Üstelik genellikle öğrencilere tekrarlatmak için kürsüye beni çıkarırlardı ve bağıra çığıra ezberden okurdum. Şu yaşımda bile ezberimdedir o metin...
İçeriğini falan geçiyorum, öğrencilere bu türden and içirme ritüellerini doğru bulmuyorum...